کد مطلب:212950 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:259
تقیه، عزیمت است نه ترخیص
با توجه به این كه عمل به تقیه و یا ترك آن بستگی به تشخیص فرد گرفتار دارد دیگر جایی برای توهم باقی نمی ماند كه گفته شود «تقیه، ترخیص است نه عزیمت» و حال آن كه اهل سنت تقیه را ترخیص می دانند. [1] منشأ این توهم آن است كه آنها تقیه را یك وظیفه و حكم تكلیفی نمی دانند، بلكه آن را یك عمل مباح تلقی می كنند. در صورتی كه حفظ نفس، از اهم تكالیف است و مؤمن همان گونه كه وظیفه دارد نماز بخواند، موظف است خود را از خطر مصون بدارد. امام صادق علیه السلام در تفسیر آیه شریفه «ولا تلقوا بایدیكم الی التهلكة»، با دست خود، خویش را به هلاكت نیندازید [2] ؛ می فرماید: این آیه مربوط به تقیه است. [3] .
با توجه به این كه حكم در آیه، نهی است و نهی از نظر اصولی، ظهور در حرمت دارد. پس تقیه یك حكم تكلیفی است نه این كه ترخیص و اباحه باشد و اگر افرادی مانند میثم تمار و عبد بن حذافه و شخص گرفتار مسیلمه كذاب به تقیه عمل نكردند، دلیل بر نقض تكلیفی تقیه نیست؛ زیرا تشخیص عمل به تقیه، مانند هر تكلیف دیگری، به علم خود مكلف مربوط می شود و آنها وظیفه خود را آن گونه تشخیص دادند كه عمل كردند. [4] .
با توجه به این كه حكم در آیه، نهی است و نهی از نظر اصولی، ظهور در حرمت دارد. پس تقیه یك حكم تكلیفی است نه این كه ترخیص و اباحه باشد و اگر افرادی مانند میثم تمار و عبد بن حذافه و شخص گرفتار مسیلمه كذاب به تقیه عمل نكردند، دلیل بر نقض تكلیفی تقیه نیست؛ زیرا تشخیص عمل به تقیه، مانند هر تكلیف دیگری، به علم خود مكلف مربوط می شود و آنها وظیفه خود را آن گونه تشخیص دادند كه عمل كردند. [4] .
[1] الكشاف، ص 637.
[2] بقره / 195.
[3] وسائل الشيعه، ج 11، ص 467.
[4] ر.ك: مقاله تقيه و جايگاه آن در احكام عبادي و حقوقي.